Bezimienna kobieta, studiująca literaturoznawstwo, zostaje zatrudniona dorywczo w szpitalnej stołówce i obiera sobie za miłosny cel lekarza ordynatora, Carla. Mężczyzna od razu wpada jej w oko – przystojny, bogaty, z klasą i z… obrączką na palcu. Historia wydaje się banalna jak każda inna, z przewidywalnym zakończeniem. Ale czy na pewno tak będzie?
Autorka prezentuje w książce dwa równolegle biegnące światy. Młodej, zagubionej dziewczyny z prowincji, która nie ma planu na życie i starszego, ustatkowanego, bogatego mężczyzny, który osiągnął już wszystko. Ruszamy w podróż, poznając bardzo dokładnie ich otoczenia, domy, marzenia. Widzimy jak się zachowują, co mają na sobie. Dokładnie możemy prześledzić nie tylko obraz zewnętrzny, ale również wewnętrzny.
Pogłębiająca się między nimi przepaść nie dotyczy jedynie dzielących ich pieniędzy, ale również statusu społecznego, czy pochodzenia.
„Opowiadam dokładnie to, co czuję. O tym, jaka jestem potwornie samotna, kiedy mam nadzieję się z nim spotkać, a on nie może przyjść, i że on zawsze ma kogoś innego, a ja nie mam nikogo. Że on zawsze później mówi, że jemu też jest przykro(…), ale i tak nie da się tego porównać, bo on zawsze ma coś lub kogoś ważniejszego ode mnie.”
Kobieta, przypominająca bohaterki z historii Dostojewskiego, staje się „tą drugą” w powieści o słabościach, samotności, poddaniu, pożądaniu i klasowych nierównościach.
„Poczucie wyobcowania, skazanie siebie na wieczną samotność, a jednak płonący apetyt na życie.”
„(…)w gruncie rzeczy to moje życie jest albo do zniesienia, albo odstręczające, w zależności od punktu widzenia, ale co to za życie, jeśli w najlepszym przypadku potrafi być znośne. Ta myśl mnie zasmuca.”
Ta pozycja bardzo mnie zdziwiła – autorka lubi zadawać niewygodne pytania i zastanawia się do czego prowadzą feministyczne poglądy i zaślepiony bieg ku, z pozoru, lepszemu życiu.
„Często myślałam o podstawach kobiecej wspólnoty, o tym, jak to się dzieje, że wydaje mi się klaustrofobiczna i dusząca, dlaczego zawsze było mi niewygodnie w towarzystwie kobiet.”
Uważam, że to mocna pozycja, pokazująca buntowniczą, zagubioną duszę, trudności w dostosowaniu się do świata i w końcu, pociąg do żonatego mężczyzny. Budzą się w bohaterce iście mordercze żądze.
„Nic w moim życiu nie jest trwałe, nikogo ze znajomych nie mam dłużej niż kilka lat(…) Zużyłam całe miasto.”
Skandaliczna? Kontrowersyjna? Zadziorna?
Tytuł: Ta druga
Tytuł oryg.: Den andra kvinnan
Autor: Therese Bohman
Wydawnictwo: Pauza
Data wydania: 30-04-2020
Przekład: Justyna Czechowska
Moja ocena: 9/10
